Biogramy

Ppłk w st. sp. dr Zbigniew Galperyn

ps. „Antek”

I wiceprezes i sekretarz Związku Powstańców Warszawskich

Urodził się 18 maja 1929 r. w Warszawie. Do Powstania mieszkał z rodzicami przy ul. Chmielnej 21 m. 7. W 1943 r. ukończył Szkołę Powszechną nr 75 im. Antoniego Osuchowskiego przy ul. Żurawiej 9.

Od grudnia 1942 r. był członkiem Szarych Szeregów. Brał udział w roznoszeniu ulotek, pisaniu na murach, ustalaniu przejść miedzy budynkami i obserwacji ruchów wojsk.

W 1944 r. został żołnierzem plutonu „Murzyna” 4 kompanii batalionu AK „Chrobry” (później: „Chrobry I”). Odbył przeszkolenie wojskowe kartografii i znajomości broni.

Pierwsza koncentracja jego oddziału odbyła się 26 lipca 1944 r. w kościele przy ul. Karolkowej, następna 1 sierpnia o godz. 15.00 przy ul. Grzybowskiej w rejonie ul. Wroniej. 2 sierpnia przeszedł do szkoły przy ul. Krochmalnej, a następnie do browaru Haberbusch i Schiele. Na Woli brał udział w patrolach, w walkach przeciwko czołgom, w likwidowaniu „gołębiarzy” oraz w walkach na barykadach na rogu ul. Waliców i Chłodnej oraz ul. Krochmalnej. Od 7 sierpnia prowadził m.in. punkt obserwacyjny w Arsenale. 21 sierpnia po obronie Arsenału wycofał się do Pasażu Simonsa. Ciężko ranny 24 sierpnia podczas niemieckiego ataku na Pasaż, znalazł się w szpitalu polowym w kościele św. Jacka przy ul. Freta, zbombardowanym 27 sierpnia, a po upadku Starego Miasta spalonym wraz z pacjentami przez Niemców. Wyniesiony przez pielęgniarkę na zewnątrz, ocalał. Znaleziony przez patrol Czerwonego Krzyża 4 września, został przewieziony do szpitala w Milanówku, następnie do szpitala w Krakowie, z którego w grudniu uciekł do partyzantki. Mając niezagojone rany, powrócił do szpitala w Milanówku. Do Warszawy wrócił 2 marca 1945 r.

Zamieszkał w Skolimowie i zaczął pracę w warsztacie rzemieślniczym. W 1950 r. ukończył Liceum Handlowe i zdał egzamin czeladniczy. W 1953 r. ukończył studia dzienne I stopnia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1955 r. ukończył dwuletnie Studium Planowania Przestrzennego przy Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1957 r. uzyskał na SGPiS tytuł magistra ekonomii, a w 1959 r. tytuł magistra prawa na UW. W 1974 r. otrzymał na SGPiS stopień doktora nauk ekonomicznych.

Pracował jako specjalista i naczelnik wydziału w Komitecie ds. Urbanistyki i Architektury Urzędu Rady Ministrów (1953-1964; od 1961 r. Komitecie Budownictwa, Urbanistyki i Architektury). W latach 1958-1960 był również starszym projektantem w Wojewódzkiej Pracowni Urbanistycznej przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie. Był współautorem wielu planów ogólnych zagospodarowania przestrzennego małych miast oraz metodyki ich opracowywania, za co otrzymał nagrodę II stopnia Komitetu Budownictwa, Urbanistyki i Architektury (1961). Był też laureatem nagród i wyróżnień w konkursach urbanistycznych.

W latach 1959-1965 pracował jako adiunkt w Instytucie Urbanistyki i Architektury. Od 1964 r. był naczelnikiem wydziału w Ministerstwie Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. W 1965 r. pracował w zespole Stanisława Jankowskiego ps. „Agaton” opracowującym plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta Skopje po trzęsieniu ziemi. Wraz z zespołem otrzymał za to nagrodę specjalną Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. W latach 1974-1977 kierował zespołem opracowującym zagospodarowanie przestrzenne zniszczonego wojną miasta wietnamskiego Hai Phong. Za tę pracę otrzymał nagrodę honorową Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska.

Od 1972 r. pracował jako wicedyrektor departamentu w Ministerstwie Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska (od 1977 r. Ministerstwie Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska, od 1983 r. Urzędzie Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, od 1985 r. Ministerstwa Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych). W 1983 r. został dyrektorem Biura Programu Oceny Skutków Działań w Środowisku, a w 1987 r. doradcą Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych. Był inicjatorem wprowadzenia w Polsce obowiązku sporządzania ocen oddziaływania inwestycji budowlanych na środowisko. Był rzeczoznawcą Ministerstwa Ochrony Środowiska, a także Towarzystwa Urbanistów Polskich.

Od 1961 r. jest członkiem Towarzystwa Urbanistów Polskich, którego był wiceprezesem (1967-1969) i sekretarzem (1969-1971).

Od 2002 r. jest członkiem Związku Powstańców Warszawskich, od 2005 r. sekretarzem Zarządu Głównego, a od 2015 r. I wiceprezesem ZPW. Działając w ZPW był m.in. inicjatorem uchwalenia ustawy z dnia 10 czerwca 2014 r. o ochronie Znaku Polski Walczącej.

W latach 1957-1990 był członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację jako opiekun miejsc pamięci narodowej, a od 1990 r. jest członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

W latach 2008-2009 był członkiem Rady Kombatantów i Osób Represjonowanych Województwa Mazowieckiego, a w latach 2009-2017 był członkiem działającej zamiast niej Mazowieckiej Rady do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, jako wiceprzewodniczący Rady. W 2016 r. został powołany do Rady do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych działającej przy Urzędzie ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych.

Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej, Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem Pro Memoria i Medalem Pro Patria. Otrzymał wietnamski Medal Przyjaźni, Krzyż Zasługi na Wstędze Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec oraz dyplom „Godny dostojnego szacunku Związku Weteranów Wojsk Polskich w Izraelu” Otrzymał też Odznakę Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny, Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej, Medal za Zasługi dla m.st. Warszawy, Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy, Medal 65-lecia Batalionu Czwartaków, Medal Pamiątkowy z okazji 70 rocznicy Powstania Warszawskiego, Medal Honorowy „Powstanie w Getcie Warszawskim” nadany przez Stowarzyszenie Żydów Kombatantów i Poszkodowanych w II Wojnie Światowej, Krzyż 95 lat Związku Inwalidów Wojennych RP, Krzyż Pamiątkowy 75 lat Batalionów Chłopskich, Medal Obrońcy Ojczyzny 1939-1945 i Medal „Za upamiętnianie walk o Warszawę 1939-1945” Fundacji „Warszawa walczy 1939-1945” oraz odznakę pamiątkową Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej z okazji XXV-lecia utworzenia RWPG.

Jest autorem ponad 70 artykułów naukowych oraz książek: „Nidzica, Nowe, Sławków: plan małego miasta. Zagadnienia metody opracowywania planu miejscowego” (1963, współautor), „Wykorzystanie informacji z NSP 1970 w pracach miejscowego planowania przestrzennego” (1972) i „Gospodarka terenami miejskimi w Polsce i jej przemiany po II wojnie światowej” (1972) oraz wydawnictw wspomnieniowych: „Zeszyty Pamięci Powstania Warszawskiego. Zeszyt nr 1” (2008, s. 27-47), „Byłem żołnierzem batalionu «Chrobry»” (2009) i „Batalion Armii Krajowej „Chrobry” na Woli i Starówce” (w: „Literacje”, 2014).

Kpt. w st. sp. Jolanta Kolczyńska

z domu Zawadzka

ps. „Klara”

Członek Prezydium Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawskich

Urodziła się 16 listopada 1928 r. w Warszawie. Przed wojną mieszkała przy ul. Filtrowej 73. Po aresztowaniu ojca 10 maja 1940 r. (za organizację obchodów święta 3 Maja w szkolnictwie) wraz z matką zostały wysiedlone z mieszkania. W 1942 r. dostały od Związku Nauczycielstwa Polskiego przydział do mieszkania przy ul. Pańskiej 6.

Uczęszczała do szkoły powszechnej i gimnazjum Fundacji Szkół im. Wandy z Posseltów Szachtmajerowej przy ul. Białobrzeskiej 44. Od 1939 r. pod przykrywką szkoły krawiecko-bieliźniarskiej brała udział w tajnym nauczaniu w mieszkaniu sióstr Posseltówien przy ul. Radomskiej 22. W 1944 r. ukończyła III klasę gimnazjum.

W konspiracji od 1942 r. Brała udział w przewożeniu statkiem po Wiśle broni z warszawskich magazynów do partyzantki AK w Ryczywole koło Świerży Górnych w Lasach Kozienickich.

Gdy wybuchło Powstanie, zameldowała się w 6 kompanii „Jeremi” 2 batalionu „Lecha Grzybowskiego” Zgrupowania AK „Chrobry II” i została łączniczką dowódcy kompanii ppor. Leonarda Kancelarczyka ps. „Jeremi”. Służyła na placówce przy ul. Wielkiej 23, a od 20 sierpnia przy ul. Grzybowskiej 25, w fabryce łóżek metalowych i aparatury medycznej Konrad, Jarnuszkiewicz i Spółka. Przenosiła meldunki, brała udział w zdobyciu koszar policji przy ul. Ciepłej, w nieudanej próbie przebicia się przez Ogród Saski na Stare Miasto i w zdobywaniu PAST-y. Została lekko ranna w kolano przy przejściu przez ul. Marszałkowską na rogu Świętokrzyskiej.

Wyszła z Warszawy z ludnością cywilną. W obozie przejściowym w Ursusie uzyskała zwolnienie na podstawie zaświadczenia lekarskiego o tyfusie. Do końca wojny przebywała z matką w Komorowie.

W Komorowie w willi „Jasna” przy ul. 3 Maja 33 w latach 1944-1948 działała szkoła Fundacji Wandy Szachtmajerowej, w której kontynuowała naukę i w 1947 r. uzyskała maturę. Po maturze wróciła do Warszawy. Ukończyła dziennikarstwo na Akademii Nauk Politycznych i do emerytury pracowała jako redaktor-wydawca w Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa” oraz Instytucie Organizacji Zarządzania i Doskonalenia Kadr.

Od początku istnienia Związku Powstańców Warszawskich jest członkiem PrezydiumZarządu Głównego ZPW oraz przewodniczącą Komisji Kultury i Wydawnictw. Prowadzi salę wystawową w siedzibie ZPW na I piętrze. Była współtwórcą, a latach 1995-2014 redaktorem naczelnym biuletynu informacyjnego ZPW „Powstaniec Warszawski”.

Niezwykle często spotyka się z młodzieżą w szkołach w Warszawie i całej Polsce. Jest matką chrzestną sztandarów kilku szkół. W 1999 i w 2004 r. była współorganizatorem wystaw w Berlinie poświęconych Powstaniu Warszawskiemu.

Była współzałożycielem Stowarzyszenia Pamięci Powstania Warszawskiego 1944 oraz jego prezesem w latach 2004-2007 i 2010-2013.

Jest przewodniczącą Fundacji Gimnazjum Żeńskiego im. Wandy z Posseltów Szachtmajerowej oraz członkiem Komisji Rewizyjnej Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Rodzin Oświęcimskich. Przez wiele lat była członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Warszawy.

Była odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Wojska, Medalem „Zwycięstwo i Wolność 1945”, Medalem za Warszawę 1939-1945, Medalem Pro Memoria, Krzyżem Pamiątkowym Akcji „Burza”, Medalem Pro Patria oraz odznaczeniami francuskimi Médaille de la Reconnaissance oraz Médaille Commémorative.

Jest autorką wspomnień „Zeszyty Pamięci Powstania Warszawskiego. Zeszyt nr 2” (2008, s. 5-16).

opr. MB

Gen. bryg. w st. sp. Zbigniew Ścibor-Rylski

ps. „Motyl”

Prezes Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawskich

Urodził się 10 marca 1917 r. w Browkach koło Kijowa. Dzieciństwo spędził w Studziankach i w majątku Wywłoczka koło Zwierzyńca.

Uczęszczał do Realnego Gimnazjum Męskiego im. Jana Zamoyskiego w Zamościu, następnie - po śmierci ojca - do Gimnazjum im. Sułkowskich w Rydzynie koło Leszna i do Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu, gdzie w 1936 r. zdał egzamin dojrzałości.

Odbył kurs w 57 pułku piechoty w Poznaniu i w Wojskowym Ośrodku Szybowcowym w Ustianowej koło Ustrzyk Dolnych, a w 1939 r. ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w stopniu sierżanta podchorążego ze specjalnością mechanika silników i przyrządów lotniczych.

4 września 1939 r. rozpoczął służbę jako podporucznik w 1 Pułku Lotniczym na Okęciu (jako prymus miał prawo wyboru jednostki). Po ewakuacji z Warszawy brał udział w bitwie pod Mrozami koło Kałuszyna 7 września, w ramach Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” gen. bryg. Franciszka Kleeberga pod Łęczną, Adamowem, Wolą Gułowską i Kockiem, gdzie SGO „Polesie” 6 października skapitulowała. Po próbie przebicia się do Rumunii dostał się do niewoli. Znalazł się w Stalagu w Stargardzie Szczecińskim. Zgłosił się na roboty, trafił do wsi Horst, a następnie do Pyrlitz (Pyrzyce), skąd uciekł. 1 września 1940 r. wrócił do Warszawy.

We wrześniu 1940 r. został zaprzysiężony w Związku Walki Zbrojnej. Używał nazwiska Zbigniew Kamiński i pseudonimu „Stanisław”. Zaczął pracę w Przemysłowo-Handlowych Zakładach Chemicznych Ludwik Spiess i Syn S. A. przy ul. Bielańskiej. Jednocześnie brał udział w typowaniu miejsc zrzutów, a od 1942 r. do czerwca 1943 r. w przyjmowaniu zrzutów w Generalnej Guberni.

15 czerwca 1943 r. dostał dokumenty na nazwisko Zbigniew Jankowski i zaczął używać pseudonimu „Motyl”, od kryptonimu akcji Kedywu przerzutów na Zachód części rakiet V1 i V2. W lipcu 1943 r. został kierownikiem obsługi zrzutów w Kowlu.

1 stycznia 1944 r. zaczął służbę w 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. W lutym został dowódcą 2 kompanii 1 batalionu „Sokół” 50 pułku piechoty. Walczył w bitwach m. in. pod Sztuniem i Stawkami, chroniąc polską ludność przed terrorem niemieckim oraz ukraińskim. 21 lipca na rozkaz Komendy Głównej AK zameldował się w Warszawie, już jako porucznik.

1 sierpnia 1944 r. rozpoczął służbę w batalionie „Czata 49” Zgrupowania AK „Radosław” jako dowódca plutonu, następnie kompanii. Brał udział w walkach na Woli i Starym Mieście, kanałami przeszedł do Śródmieścia. 28 sierpnia dostał awans na kapitana. Walczył na Powiślu i Górnym Czerniakowie. Po śmierci Rosjanina objął dowodzenie walczącego na przyczółku czerniakowskim 1 batalionu 9 pułku piechoty 1 Armii WP gen. Berlinga - był to jedyny taki przypadek w historii. Z „Radosławem” przeszedł kanałami na Mokotów, a po upadku tej dzielnicy znów kanałami do Śródmieścia. Na rozkaz płk. Jana Mazurkiewicza ps. „Radosław” wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Uciekł z obozu przejściowego Dulag 121 w Pruszkowie.

Po wojnie mieszkał i pracował w Poznaniu jako kierownik biura sprzedaży, kierowca i inspektor techniczny.

W 1989 r. był współzałożycielem Związku Powstańców Warszawskich, od tego czasu kieruje nim, z trzyletnią przerwą.

Był członkiem Rady Honorowej Budowy Muzeum Powstania Warszawskiego. W latach 2004-2014 był członkiem Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. Jest członkiem Związku 27 Wołyńskiej Dywizji AK i Związku Kleeberczyków Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”.

Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (dwukrotnie), Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Odznaką za Rany i Kontuzje (trzykrotnie ranny), Medalem za Warszawę 1939-1945, Medalem Pro Memoria, Medalem Pro Patria, Brązowym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju i Medalem Izraelskich Sił Obronnych. Otrzymał także Odznakę Mechanika Lotniczego, Odznakę „Za zasługi w upamiętnianiu bohaterstwa Żołnierzy Batalionów Chłopskich”, Medal „Za zasługi dla Fundacji Warszawa Walczy 1939-1945”, Medal Pamiątkowy Pro Masovia, Medal z okazji 70. rocznicy Powstania Warszawskiego oraz Medal Augusta Ferdynanda Wolffa - najwyższe odznaczenie Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego.

Od 31 lipca 2008 r. jest Honorowym Obywatelem m. st. Warszawy.

opr. MB

Ppłk w st. sp. Eugeniusz Tyrajski

ps. „Genek”, „Sęk”

Wiceprezes i skarbnik Związku Powstańców Warszawskich

Urodził się 8 października 1926 r. w Nowym Brwilnie. Od 1926 r. mieszkał z rodzicami na warszawskim Powiślu. W 1939 r. ukończył Publiczną Szkołę Powszechną nr 29 przy ul. Zagórnej 9 i zdał egzamin wstępny do Gimnazjum im. Stefana Batorego. Należał do 90 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej.

Podczas okupacji uczył się na tajnych kompletach u prof. Gustawa Wuttke i w 1944 r. zdał maturę. Od kwietnia 1941 r. był członkiem Szarych Szeregów w zastępie MG 410 drużyny MG 400, dowodzonej przez Jana Wuttke ps. „Czarny Jaś”, w hufcu Mokotów Górny. Uczestniczył w akcjach małego sabotażu - kryptonim „Wawer”.

W lutym 1943 r. został żołnierzem kompanii „Howerla” batalionu „Baszta” pod dowództwem Ludwika Bergera ps. „Goliat”, a we wrześniu 1943 r. kompanii K-2 batalionu „Karpaty” pułku AK „Baszta”. Od grudnia 1943 r. był dowódcą sekcji, a od maja 1944 r. zastępcą dowódcy drużyny w 1 plutonie kompanii K-2. W okresie od lutego do lipca 1944 r. odbył Kurs Młodszych Dowódców oraz szkolenia w lasach otwockich, chojnowskich i kampinoskich.

30 lipca 1944 r. drużyna, której był zastępcą dowódcy, przewiozła broń kompanii K-2 z Wawrzyszewa na Służewiec. Punkt koncentracji kompanii K-2 w dniu 1 sierpnia wyznaczono w małym domku przy ul. Wiśniowieckiego (obecnie: Niedźwiedzia), tuż przy ul. Puławskiej. Wraz z batalionem brał udział w natarciu na Wyścigi Konne. Rankiem 2 sierpnia kompania K-2 przeszła wzdłuż al. Wilanowskiej na Czerniaków. 2 września dostał się do niewoli na Sadybie.

Wyszedł z ludnością cywilną przez Służewiec i Rakowiec na Dworzec Zachodni. Wywieziony z Dulag 121 w Pruszkowie do obozu przejściowego w Bossen, trafił do pracy w Storkow a następnie w Prieros koło Berlina. Po ucieczce 15 lutego 1945 r. wędrował przez Niemcy i Austrię. Dobrowolnie, bez wiedzy Niemców, zatrzymał się w Stalagu VII A w Moosburgu, który został 29 kwietnia 1945 r. oswobodzony przez III Armię USA gen. George’a Pattona.

Po wyzwoleniu pracował jako kwatermistrz w obozie kobiet-żołnierzy AK w Burgu w Hesji. Od stycznia 1946 r. do lipca 1946 r. służył jako tłumacz języka angielskiego i niemieckiego w Dowództwie Kompanii Wartowniczych (Labor Supervision Center - Polish Liaison Section) w Fritzlar koło Kassel. 12 sierpnia 1945 r. wziął ślub na terenie Polskich Warsztatów Szkoleniowych w Burgu. Do Warszawy wrócił 10 lipca 1946 r.

W latach 1946-1949 pracował w Administracji Gospodarstw Rolnych i Leśnych m.st. Warszawy Agril. Był kierownikiem działu finansowego Państwowej Centrali Drzewnej Paged (1949-1956) i głównym księgowym Oddziału Stołecznego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (1956-1959). W latach 1959-1990 (tj. do emerytury) był głównym księgowym i zastępcą dyrektora Biura Urządzania Lasu i Projektów Leśnictwa (od 1973 r. Biura Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej).

W latach 1985-1991 był skarbnikiem Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Powstania Warszawskiego 1944. Od 1990 r. jest członkiem Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawskich. Był przewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej ZPW, od 2005 r. jest skarbnikiem, a od 2014 r. wiceprezesem ZPW.

Jest wieloletnim członkiem Zarządu, a od 2005 r. wiceprezesem Środowiska Żołnierzy Pułku AK „Baszta” i Innych Mokotowskich Oddziałów Powstańczych.

Przez wiele lat był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Koła Leśników i Drzewiarzy Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, a od 2006 r. jest wiceprezesem Koła.

Od 1990 r. był wiceprzewodniczącym Rady Fundacji „Warszawa Walczy 1939- 1945”, a od 2017 r. jest przewodniczącym Rady.

W latach 2008-2009 był członkiem Rady Kombatantów i Osób Represjonowanych Województwa Mazowieckiego, a od 2009 r. jest członkiem działającej zamiast niej Mazowieckiej Rady do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

Od wielu lat w imieniu Środowiska Żołnierzy Pułku AK „Baszta” sprawuje opiekę edukacyjno-patriotyczną w szkołach podstawowych i średnich Mokotowa i Ursynowa oraz niektórych pozawarszawskich. W 2005 r. z jego inicjatywy patronem mokotowskiego Gimnazjum nr 6 przy ul. Gruszczyńskiego 12 został Pułk Armii Krajowej „Baszta”, a on sam został ojcem chrzestnym sztandaru Gimnazjum.

Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Wojska (dwukrotnie), Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem za Warszawę 1939-1945 oraz wieloma innymi odznaczeniami i odznakami, w tym dwukrotnie Odznaką za Zasługi dla Warszawy.

Jest autorem wspomnień „Zeszyty Pamięci Powstania Warszawskiego. Zeszyt nr 6” (2015, s. 7-36).

opr. MB